Dag 1:

Vrijdag 12 en Zaterdag 13 augustus

Na een vluchtmet tussenstop in Kigali, Rwanda, zijn we aangekomen in Entebbe. De eerste groep bestaat uit Bonnika, Daphne, Emili, Nick, Michel, Ruud, Marit, Richard. Janet en Stan zaten op dezelfde vlucht maar gaan eerst vier weken fietsen. Niels haalde ons met twee busjes op om naar Kampala te rijden, een rit vanongeveer 1 uur. We verblijven de eerste twee nachten in de ICU Guesthouse.Helaas was er geen stroom, dus geen licht en uit alle tassen kwamen opwindbare zaklampen tevoorschijn.

De volgende ochtend zouden we na het ontbijt kennismaken met Sander en daarna de stad ingaan. We maakten eerst kennis met het Ugandees half uurtje. Wel even wennen voor ons Europeanen. Sander vertelde over het ontstaan van ICUganda en hoe hijhier terecht was gekomen. Met het busje naar downtown Kampala, waar ondermeerde grootste moskee van de sub-sahare staat, gesponsored door Gadaffi. Hetonderhoud en de exploitatie waren voor 50 jaar gegarandeerd, maar nu het nugaat weet niemand. De straat was een en al gekrioel van busjes, boda boda's (motor taxis), fietsen en auto's. De kunst is om zo dicht mogelijk op jevoorganger te rijden zodat er geen boda boda's tussendoor schieten.

De reden dater geen stroom was in Kampala is dat de Wereldbank gestopt is om de elektriciteitsrekening te betalen van de Ugandese overheid. Sinds een week iser een systeem van 24 uur op en 24 uur af ingevoerd. Dat zou betekenen dat wevanmiddag weer stroom zouden hebben.

Voor de lunch hebben we een Ugandese maaltijd genuttigd met Matoke, casave, chapati en rijst. Prima te doen! Verder stonden op het programma een bezoek aan een cultureel centrum, een fruit- en een kledingmarkt en een wandeling over hetbuststation, complete chaos. Erg veel fotomomenten. Stan en Janet kochten nogeen ugandese telefoonkaart voor hun trip.

's avonds inde gusethouse gegeten. Helaas had de andere groep die in het Guesthouse zaten zich niet ingehouden met opscheppen en vonden we deels de hond in de pot. De kok was bereid om nog wat anders te maken. Maar helaas weer geen stroom en Michel werd inmiddels wat ongeduldig omdat zijn i-phone leeg was. Om de zinnen te verzetten werd het plan opgevat om naar The Wallet te gaan. Een bar waar tot onze verbazing play back optredens werden gehouden door dames in glitterjurken en boy bands. Erg grappig.

Dag 2: zondag 14 augustus:

Ook vandaaggeen elekta en water kwam er ook niet meer uit de kraan. Ja, het blijft eenontwikkelingsland. Na het ontbijt alle spullen geladen en afscheid genomen vanJanet en Stan. Zij zouden later die dag worden weggebracht naar de startlocatievan hun fietstocht. Na een paar uur kwamen we aan op de evenaar, waar een watertest moest aantonen dat een draaikolk op het noordelijk halfrond rechtsomdraait en op het zuidelijk linksom. Lunch in Masaka waar we na drie uur rijden aankwamen. Daarna ging de weg snel overin een onverharde weg. De meeste mensen zien nooit buitenlanders en roepen Mzungu naar ons, wat vreemdeling betekent.

Bij de oude school in Ngoma, nu omgebouwd tot guesthouse, werden we verwelkomd door Sweeten Percey en later ook door Sarah. Allemaal erg blij dat we er waren. Nadat we een bedje hadden uitgekozen kregen we een rondleiding door Ngoma. Het dorp beslaat veel oppervlak omdat de huisjes ver uiteen staan, maar school en kliniek staan op een centrale plek. We maakten kennis met heel veel kinderen en hun ouders, namen een kijkje in de school en op de bouwplaats. De muren stonden al overeind en deze week staat het oprichten van het dak op het programma.Daarna kregen we een twee uur durend programma met zang en dans van kinderen en de vrouwengroep. We mochten ons voorstellen en Michel mocht het spits afbijten met een soort struisvogeldans. Maar daarna kwam iedereen aan de beurt en voorwe het wisten stonden we met een stuk dierenhuid om ons middel te dansen met de kinderen. Mensen zijn hier echt blij dat je er bent. 's avonds was er een waar feestmaal gemaakt met kip en rundvlees. We maakten ook kennis met Lieve, een Belgische stagiaire die een onderzoek doet naar de energiebehoefte in het dorp.Na een biertje en een niet helemaal gelukte kampvuursessie kropen we onze bedden in in de Guesthouse, waar wel elektriciteit was door een zonnepaneel,een accu en drie spaarlampen. Wat een luxe!

Dag 3,

Na een gezellige avond was de eerste nacht (op overigens bedden waar menig hotel wat van kan leren) gelijk een belevenis. Uit het niets begonnen om 2 uur 's-nachts100 honden achter ons huisje tegelijk te blaffen en te huilen als weerwolven. Na 15 seconden stopte het geluid opeens: gevolg, de dames durfde de hele nacht niet meer naar de wc. Gelukkig waren de honden in de morgen weer weg, zodat ookde wc weer vrij waren. Na het ontbijt gingen we op pad naar de clinic. Michel had er zin in. De dag ervoor had hij openlijk tegenover de aannemer zijn twijfel uitgesproken over de constructie van het dak. Vandaag had 1 doel, die aannemer het leven zuur te maken. Dat is niet gelukt, want a) laat een Ugandees zich niet gek maken en b) een Ugandees laat zich niet gek maken. Het gevolg, Michel heeft de hele dag stenen mogen sjouwen als straf. Samen met de meeste overige uit de groep overigens. Ruud, Niek en Richard hebben zich nog verdienstelijk gemaakt als metselaar. Na een voorzichtig begin namen zij de touwtjes in handen. Het tempo ligt overigens niet hoog bij de lokale 'lokale' vaklieden. Toen duidelijk werd dat wij Procorianen te snel gingen, werd eenieder verzocht om af en toe een break te nemen. Dat ze dit daarna om de 5 minuten tegen ons zeiden is verder een formaliteit. Na hard werken stond om 14 uur de lunch klaar. Deze was uitstekend, zodat we om 15 uur met nieuwe krachtenaan de slag gingen. Ruud & Niek gingen met verder waar ze gestopt waren. De andere gingen weer stenen op hun plek leggen onder de bezielende leiding van Michel (ook hij laat zich overigens niet gek maken, zolang hij maar zijn I-phone in zijn hand heeft. Qua efficienty valt er overigens nog een hoop te winnen hier. Een vrachtwagen vol stenen wordt dood leuk gestort. Helaas zijn destenen nogal broos, waardoor 40% breekt en onbruikbaar is. Toen we aangaven dat het een idee is de stenen direct van de vrachtwagen af te halen (ze moetenimmers toch op de goede plek gelegd worden) werd met droge ogen verteld dat dit niet nodig was,... prima, dan niet. Ondertussen werd de lucht steeds donkerder. Dit was voor de 'vaklieden' blijkbaar een signaal om gas te geven. De ene na de ander muur werd uit de grond gestampt. De aannemer wist niet wat hij meemaakte en trok wit weg. Helaas was de tempo versnelling van korte duur, al gauw begon het te regen en als het hier regent dan komt in een zeer korte termijn degehele jaarhoeveelheid van Nederland naar beneden. Na een uur schuilen werdbesloten dat het vandaag niet meer droog zou werden, zodat we vrij waren en eeneinde aan de eerste werkdag kwam. Onder het genot van een biertje wordt ervolop gekaart in het tuinhuis. De kaarsjes maken het extra gezellig en doen jevergeten dat er geen elektriciteit is. Naarmate het bier vloeit, worden de verhalen sterken en de plannen van Michel voor de volgende dag groter. Deo nderlinge sfeer is opperbest en het contrast met de locals wordt steedsgezelliger. Een mooie basis is vandaag gelegd voor een gezellige week. Morgen weer een nieuwe dag.