Vanochtend werden we gewekt door de lieve dames die ons verzorgen en getrakteerd op een heerlijk ontbijtje met een Spaanse omelet. De meeste van ons hadden een goede en rustige nacht achter de rug, alleen Ruud was op weg naar het toilet in een steengevecht geraakt met wat wilde honden. Na het ontbijt wandelden we rustig (tempo Uganda) richting het terrein van de kliniek en school. Tijdens de wandeling kwamen we een Ugandeze cowboy tegen met zijn kudde koeien over de weg, een mooi gezicht! Ook bekeken we de mooie vegetatie langs de weg, we zagen vele bananen planten, een boom met grote vruchten die Jack-fruits (speciaal voor Yvette) heten, mango bomen, koffie planten, papaya bomen en nog vele andere tropische bomen en planten. De avond tevoren waren we getrakteerd op de eerste enorme hoosbui van het regenseizoen, vanaf nu regent het iedere dag om 15.30 uur (tot.?). De regen had de weg veranderd in een mooie rivier, waarvan de sporen nog goed te zien waren de volgende ochtend. We moesten dan ook tot ons knieën waden door een achtergebleven plas om bij het terrein aan te komen.

Deze ochtend helpen de Procore vrouwen (Daphne, Marit, Bonnika) de Ugandeze vrouwen van het dorp met werken in de moestuin van de school. De mannen hadden vandaag een fysieke uitdaging aan het op het dak tillen van de mega zware massief tropisch mahonie hardhouten dakspanten van 23 meter lang. Weer eens wat anders dan een dagje achter de laptop.De spierpijn van gisteren van het stenen gooien zat nog in onze armen, dus deze moesten we eerst even losschudden. In de moestuin hakken de vrouwen eerst gaten in de klei waarna ze gras en maïs plantten. Na wat instructies zijn we volleerde tuiniersters, de plannen voor de moestuin in Nieuw-Vennep zijn dan ook al gemaakt! De mannen hebben het zwaar en kunnen nu eens aan elkaar tonen wie fysiek de sterkte is, weer eens wat anders dan de competitie wie mondeling de sterkste is. Dit werk vergde enorm goede balans van onze Procore mannen als team, iets waar deze week sowieso enorm goed aan gewerkt wordt! Het doel vandaag van de bouw is om het framewerk van het dak gereed te hebben, dus vanmiddag: pannenbier!

Tijdens de koffiebreak kregen we heerlijke bananen pancakes en een soort oliebollen voorgeschoteld van Prossy, de lieve assistente van Sarah die de hele dag de heerlijkste dingen voor ons maakt tezamen met de andere vrouwen. Na de koffie pauze (lekker een half uurtje zitten..) waren de vrouwen al klaar met tuinieren, het werk voor de hele dag was gedaan in 1,5 uur.dus gingen we verder met werken op de bouw. De mannen hadden even een break van het sjouwen, de spanten moesten op het dak in elkaar gezet worden, dus gingen we allemaal aan de slag met het verwijderen van spijkers uit hout (wat overal op de bouw rondslingert), voegen van de stenen (daar hebben ze hier een hilarische manier voor.gewoon cement op je troffel en smijten maar.) en het repareren van de schommel van de kinderen. Het gebrek aan gereedschap levert soms nog wat frustratie op bij ons (aanpakkende) Nederlanders. Er werd dan ook nog net geen ruzie gemaakt om troffels en hamers. Ook kopen ze hier geen spijkers, maar hergebruiken ze de reeds gebruikte weer opnieuw (lekker duurzaam!). De hulpjes van de bouwvakkers hebben dan ook als taak om alle kromme spijkers weer recht te slaan waarbij wij ze assisteren.

Er was wat materiaal nodig om de schommel te kunnen repareren en wat meer gereedschap is ook niet gek dus gingen de vrouwen even shoppen in de dichtstbijzijnde stad, Kyotera. De Belgische stagiaire Lieve, die onderzoek doet naar de energie behoefte en mogelijke manieren van opwekken van energie in het dorp, vergezelde ons ook omdat haar tolk niet was komen opdagen vandaag (en gisteren.en morgen.). Onderweg toonde onze chauffeur William ons nog meer inheemse planten, zo zagen we naast de vegetatie van de ochtend nog avocado bomen, bomen waarvan men de bast gebruikt om dekens te maken, bomen waarvan men manden en matten maakt en eucalyptus bomen. Daarnaast leerden we dat er vier soorten bananen zijn in de streek: bananen om te eten, bananen om te persen (waar men bananen likeur van maakt), bananen om te bakken en oneetbare bananen.

In de stad zijn we op zoek gegaan naar winkels om beitels, hamers en schommel haken te kopen. William liet ons de hele stad zien, waaronder zijn gezin met drie dochters, wij waren een ware bezienswaardigheid als vier mzungu vrouwen op stap met een Ugandeze chauffeur. De juiste winkels bleken moeilijk te vinden, hamers verkochten ze maar de overige benodigdheden helaas niet. Het doel van het bezoek aan de stad was ook om de dokter die de toekomstige health clinic gaat leiden op te halen voor een bezoekje aan de in aanbouw zijnde kliniek en een gesprek over de benodigde middelen. Dokter Katwiri runt reeds een health clinic type vier in Kyotera en gaat de clinic in Ngoma daaraan toevoegen. Bij de bestaande health clinic van de dokter zagen we de moeilijke kant van Afrika: mensen met HIV en Aids en het verdriet van de familie van een 9 jarige jongen die overleed omdat hij door een Boda Boda (taxi brommertje die hier overal over straat scheuren). Moeilijk, maar de harde en dagelijkse kant van het leven alhier.

Terug bij de bouwplaats stond inmiddels één van de drie driehoekige dakframes overeind! Een prestatie, het hoogste punt van de bouw is bereikt, vanavond bij het diner dus een pannenbiertje! De Procore mannen hielpen de Ugandeze mannen met de andere twee frames overeind te zetten van onderaf door te duwen met lange stokken. De Ugandezen stonden met vijf man (op slippers) bovenop de muren om de frames overeind te duwen, een ontzettend zwaar karwei. Het derde frame was niet geheel op de juiste plek omhoog gezet dus moest het een meter opschuiven terwijl het reeds overeind stond. Dit deden de Ugandezen die bovenop de muren stonden. Echter ging dit helemaal mis, het gewicht kantelde over het middelpunt heen en de mannen hielden het frame niet. Gevolg: het frame stortte neer op de twee reeds overeind staande frames en alles stortte met een enorme klap neer bovenop de muren..één van de mannen sprong op drie meter hoogte van het ene op het andere muurtje waardoor hij niet onder het enorm zware frame geplet werd, slechts zijn voet werd geraakt. En wij? we stonden erbij en keken ernaar...een enorm frustrerend gevoel omdat we de hele dag al veel (voor ons) onbegrijpelijke acties hadden gezien. Het voelt (zeker gezien ons werk) erg machteloos dat wij de manier van werken niet kunnen beïnvloeden terwijl we wel de kennis hebben en het aan zien komen dat het misgaat. Wonder boven wonder maar erg gelukkig dat er niemand ernstig gewond is geraakt. Nadat we enigszins van de schrik bekomen waren dropen we teleurgesteld en ietwat gefrustreerd af richting ons guesthouse..toch geen pannenbier vanavond.

De gebeurtenissen van deze dag leverden tijdens en na het eten erg fijne en goede gesprekken op waarbij we onszelf van een andere (kwetsbare) kant lieten zien. Eens te meer bleek wat een bijzonder fijn bedrijf Procore is en wat een geweldig mooi eerste Uganda team we hebben. De teamspirit is erg hoog, de gebeurtenissen, gesprekken en bijzondere ervaring hier zullen ons nog lang binden en bijblijven. Na het (stiekem toch maar gedronken) biertje spoelden enkele van ons zich nog even af onder de open lucht douche in het donker onder de bananenbladeren, een heel bijzondere ervaring en gingen we heerlijk vroeg slapen, morgen om 6 uur op voor de schoolles, de kinderen zitten om 8 uur klaar.

Veel groeten van ons allemaal.
Bonnika