Zaterdag 20 augustus 2011

Voor de laatste keer worden we wakker in Ngoma. Het is vroeg, maar geen idee hoe voeg. Langzaam wordt iedereen wakker om aan het ontbijt te beginnen en de spullen in te pakken voor zover dat nog niet gebeurd is. Terwijl we langzaam op gang komen, wordt er alweer gesproken over het meisje dat haar pols gebroken heeft. Zal de vader die deels afhankelijk is van ons, zijn afspraak nakomen en naar het guesthouse komen?

Tijd voor het ontbijt. Naast de gebruikelijke koffie en Spaanse omeletten krijgen we een verassing van de lieve zorgzame dames: een meloen, ananas en papaja vol met een cocktail van sap van deze 3 vruchten. Heerlijk! Het is wederom een heerlijk ontbijt.

Daar is ‘ie! De vader en het meisje die naar het ziekenhuis moet. Het wachten is op Sander en Sarah, die haar meenemen. Eenmaal aangekomen wordt er hevig gediscussieerd met de vader, maar ook afscheid genomen van de zorgzame dames.

Tijd om te gaan. Sander en Sarah naar het ziekenhuis, wij naar de Entebbe Zoo. Eenmaal onderweg droomt iedereen heerlijk weg om nog even de laatste indrukken op te vangen. Ineens een hoop geschreeuw! De overvolle kofferbak vliegt open en vrijwel alle bagage valt midden op een drukke weg. Gevolg: een korte break en bedelende Ugandezen.

Na een lange zit komen we aan op de evenaar bij een lunchtentje en souvenirshops. Tijd om te shoppen en te eten. Hier komen we Sander en Sarah tegen met het bericht dat het meisje in het gips zit. Haar pols zal genezen en niet voor de rest van haar leven krom groeien. Dat zijn de betere berichten!

We vervolgen de weg naar Entebbe met files, chaos, omwegen en het bericht dat we de Zoo niet meer gaan halen. Jammer! Door naar Goretti's, een pizzatentje aan het Victoriameer. We weten alleen niet waar het is. Na bellen, vragen en zoeken vinden we het en kunnen we genieten van een van de laatste Ugandeese drankjes. Tijdens het eten komt wederom het meisje ter sprake. Ze blijkt Jamila te heten. We komen tot de conclusie dat het uiteraard erg vervelend is wat er gebeurd is, maar voor ons ook erg goed. Deze onverwachte gebeurtenis zorgt voor een extra eye-opener: mede hierom is een ziekenhuis noodzakelijk in Ngoma.

Er wordt nog even over elkaar gesproken. Wat vonden we van de groep? Kort na mijn start bij Procore moest ik besluiten of ik mee wilde. Ondanks dat ik toen weinig collega's kende, heb ik er zeker geen spijt van. Integendeel! Wat een fijne club.

We ontvangen nog enkele cadeau's van Sander en Sarah, Erg mooi!

Na het eten rijden we naar het vliegveld. Inchecken, drankje, boarden en op naar Nederland. Het is weer tijd voor een film, dutje of praatje met mede-Procorianen.Wat een week, had het niet willen missen.