Poe, wat kunnen wij Nederlanders toch totaal andere opvattingen hebben dan de lokale Ugandese bevolking. Vandaag zijn we hier stevig mee geconfronteerd.

De dag begon als iedere andere dag met een heerlijk ontbijt en een lekkere wandeling naar Jjaja Banga. Daar hadden we een sport- en spelochtend georganiseerd voor de kinderen. Niek had zich helemaal uitgeleefd op deze ochtend en had een goed programma in elkaar gezet. Hartstikke leuk voor die kinderen, want normaal moeten ze hele dagen op het land werken. Nu mochten ze lekker voetballen, trefballen, zaklopen, frisbeen en tennissen. Als afsluiter hadden Sander en Sara nog een disco georganiseerd, de dag kon dus niet kapot!

Voor de meeste kinderen is de dag ook fantastisch geweest. Door de grote glimlachen op hun gezichtjes hebben ze ons ook echt laten genieten. Vandaag was ook de dag dat we afscheid moesten nemen van de lokale bevolking, de bouwvakkers en Lieve (de Belgische stagiaire). En volgens goed Ugandees gebruik hoorde bij dit afscheid natuurlijk veel muziek, veel dansen en veel dankwoorden over en weer. Echt indrukwekkend hoe de mensen hier al hun emoties in hun handelen leggen. Het was voor ons allemaal een zware, maar waardevolle en positieve dag.

Er was echter één meisje dat niet zo'n goede dag had en waardoor wij geconfronteerd werden met de harde werkelijkheid van Uganda. Al voor aanvang van het ochtendprogramma van Niek viel zij namelijk en brak zij haar armpje. Ik heb de kinderen in Uganda nog geen enkele keer horen huilen en we schrokken dan ook allemaal door het gekrijs van dit meisje. Zuster Marit heeft het armpje in een mitella gelegd en het kindje is snel naar het ziekenhuis vervoerd om rontgenfoto's te laten maken. Ondertussen is de vader van het meisje opgetrommeld en ook naar het ziekenhuis gestuurd. Daar aangekomen wordt hij met zijn dochter en de rontgenfoto's in de taxi naar het volgende ziekenhuis gestuurd om het armpje in het gips te laten zetten. Voor ons totaal onbegrijpelijk, maar de vader kiest ervoor om niet naar het volgende ziekenhuis te gaan. Hij neemt zijn dochter (5 jaar oud) naar de lokale medicijnman die concludeert dat het armpje niet gebroken is, maar dat de spier opgerekt is. Heeft hij dan niet naar de foto's gekeken.....

Zodra Sarah geïnformeerd wordt over deze keuze van de vader, wordt de vader om opheldering gevraagd. Na lang praten wordt de vader overgehaald om de volgende dag toch met zijn dochter naar het ziekenhuis te gaan. Sarah en Sander zullen met hen meegaan om er zeker van te zijn dat de dochter de behandeling krijgt die zij nodig heeft. Voor ons is de actie van de vader onbegrijpelijk. Iedereen wil toch de beste zorg voor zijn kinderen? Maar wat als kinderen (en helemaal dochters) niet belangrijk voor je zijn? En wat als je meer geloof hebt in de medicijnman die je al 30 jaar vertrouwd, dan in die nieuwerwetse, vreemde grote gebouwen waar ze ook zeggen zorg te verlenen? En wat als die zorg ook nog eens heel duur voor hen is? Is de actie van de vader dan zo onbegrijpelijk? Natuurlijk is zijn handelen onbegrijpelijk gezien vanuit onze denkwijze en levenstandaard, maar kunnen wij onszelf nog in zijn situatie voorstellen? Ik denk het niet. Genoeg stof om over na te denken in ieder geval.

PS: (noot van Yola) als jullie het verhaal hiervoor lezen van Niek dan weten jullie hoe het afgelopen is...