Groep 2: dag 1 en 2
Dag 1
Vrijdag ochtend worden we met donder, bliksem en regen uitgezwaaid op Schiphol door een grote groep Procorianen. En familie en Hidde(de jongste Procorespruit). Leuk zoveel mensen op deze bijzondere dag! We zijn licht gespannen, en vol verwachting klopt ons hart. Dat van Mar-cella ook want die is jarig vandaag. Na een prachtige samenzang voor duizend Schipholbezoekers krijgt ze cadeautjes en rode wangen. Door het noodweer hadden we lichte vertraging. Maar na een kwartier extra wachten checken we in. De service en de luxe was erg goed in het vliegtuig en we hebben Mar-cella's verjaardag nogeens gevierd met roze koeken en champagne. De vlucht was prima. Sander en Yolande wachtten ons op. De rit naar het guesthouse was een belevenis: de warme lucht,de verhalen van Sander, bijzondere verkeersregels en de hobbels. Op het dakterras nog een lekker koud drankje gedronken. Daarna konden we zelf kiezen waar we sliepen. Het was luxer dan verwacht.
Dag 2
Na het ontbijt gingen naar Kampala: een stadssafari. Het was erg vreemd dat je zomaar lang de weg liep en dan zomaar over moest steken zonder zebrapad en stoep. Vergeleken met Nederland is het een zooitje ongeregeld. Mensen steken zomaar over, kippen worden op straat geslacht, kinderen op blote voeten beginnen je te knuffelen en je hebt er honderden eenpersoonsbedrijfjes naast en door elkaar. En dat in de warmte en geur van duizenden boda's en matatu's (brommer en bustaxis). Toch lijkt het op een of andere manier te kloppen allemaal. We worden begeleid door Sander en Oskar, een Ugandese medische student die alles wat ons verbaasd verklaart. Dan duiken we de Odini-market in: echt ongeloofelijk! 30.000 verkopers op een klein stukje grond met heel diverse producten maar dan nog leek er veel op elkaar: hoe kunnen ze hier van leven? Waarschijnlijk is het maar net over-leven.
Dan komen we in het ‘luxere' gedeelte en na de lunch (de laatste hamburger?) helemaal: de luxe van het Sheraton en glossy restaurants steekt af tegen de bedelende kinderen. Na het leuke, maar toeristische crafts-center, gaan we weer het echte Kampala in. De taxi-standplaats met waarschijnlijk 250 taxi-busjes op ongeharde weg, waartussen minstens zoveel verkopers liepen is waarschijnlijk het echte Kampala. Net als de reis in een taxi-busje dat Oscar helemaal voor onszelf geregeld had. Silvia had heerlijk voor ons gekookt en Arco kreeg eindelijk zijn gewenste ‘'Jack-fruit''.
A: Op het heerlijke dakterras praten we (nu even zonder stroom) na met een lekker ‘Nile' biertje van een halve liter. Ieder geeft een woord op wat de dag typeert. Ik weet het niet: het is een hele belevenis met enorm veel tegenstellingen, maar hoe druk je dat uit. Voor mij is het nieuw, dus voorlopig benoem ik het als 'Kampalees' en kijk uit naar het andere ‘echte' Uganda: Ngoma.
S: Het is wel gezellig op het dakterras met een cola, lekker napraten en veel gelach. Ik vond het heel spannend maar het is wel een belevenis. Ook kwamen we heel vaak veel Marabus tegen: hele grote vogels en heel eerlijk: superlelijk.
Arco en Sophia
Reacties
Reacties
Hallo allen en vooral Sophia en Arco,
Leuk verehaal en we blijven jullie zeker volgen!
Heel veel succes en vooral ook nog veel plezier in Ngoma.
Groetjes en veel liefs van ons allemaal uit het zonnige Achtmaal
Hoi yo,
Ja, je verhaal klinkt erg enerverend. Er gebeurt weer veel, ik ben niet anders van je gewend:)
Veel succes in Ngoma,
liefs, corrie
Hallo Arco en Sophia, en de rest van groep 2
Ik hoop dat de reis naar Ngoma ook goed verlopen is, en vooral dat de sfeer gezellig is.
Maar natuurlijk ook dat jullie lekker kunnen klussen, en dat het allemaal een beetje voorspoedig gaat. Pleisteren in de warme zon lijkt me best wel heftig.
Hopenlijk is er wel cola in voorraad, Sophia, en misschien kom je wel een leuke "pen=vriendin of vriend" tegen.
succes allemaal!
nelleke
Waarschijnlijk voorlopig ons laatste internet momentje. We gaan morgen weer en route.
Gisteren hebben we onze Gorilla Trekking volbracht. Alle superlatieven zijn hier van toepassing. WAT GAAF! Na 2 uur klimmen en klauteren (op z'n Dian Fossy's) hebben we de gorilla groep in het vizier (nou ja...'s ochtend vroeg vertrekt een 3-tal rangers als spoorzoeker...vervolgens zoeken wij de spoorzoekers...). Anyway, het is echt fantastisch in zo'n omgeving zo'n bijzonder dier te zien. Onze Songhi groep is 23 aap groot. Hiervan hebben we er denk ik zo'n 10 gezien, inclusief de grote baas zelf (Songhi dus) en de allerkleinste. En dat op een afstandje van soms maar 2 m!!!! Heel relaxed knabbelen ze op hun twijgje, plukken wat bladeren, kijken je eens aan, gapen, doen een stapje opzij, verplaatsen zich weer zo'n 25 m en hebben nota bene een potje sex voor onze neus..... Tja, een echte been there, done that, LOVED IT.
Morgen weer aan het ' echte werk', fietsen naar Lake Bunyonyi. Een flinke klim over een weg in aanleg. Dat wordt zweten en stofhappen. Maar, laat ik daar meteen bij vermelden dat dit Westerse problematiek is. Mijn god, als je ziet wat er langs deze weg loopt... Hele families, kilometers slepend met van alles en nog wat, bamboe, zakken aardappelen, water, hout. Met de hele familie bedoelen we ook de kleinsten van een jaar of 4, zonodig met broertje/zusje op de rug. Niet te vergeten op blote voeten, in vodden. Vreselijk verwend, als wij dan weer eens klagen dat het regent...of het internet niet werkt of de douche koud is. Zoals team 1 ook al aangaf, het is niet mogelijk je te verplaatsen in elkaars wereld. Wij niet in die van hen, zij niet in die van ons. Want waarom slepen ze kilometers met bamboe... terwijl overal waar je kijkt dat spul groeit? Is dat land dan van iemand anders? Er zijn heel veel dingen die wij in zulke situaties niet kunnen plaatsen. We zullen kijken of we morgen een antwoord op deze vraag kunnen vinden, want veel sneller fietsen dan zij lopen zal het niet worden.
Hopelijk tot snel, XXX Janet & Stan.
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}
