Dag 3 Reisdag naar Ngoma
Na een hele gezellige avond waarbij heel veel is gelachen door iedereen over van alles en nog wat. Waar het woord ‘sorry’ ook bij ons, net als voor de Ugandezen, een bijzondere betekenis heeft
gekregen. Na een heerlijk ontbijt klaar om te vertrekken naar Ngoma. Tijd is inderdaad een relatief begrip. Het werd natuurlijk later. We raken er langzaam aan gewend. Een mooie autorit langs
kleine dorpjes en wisselende landschappen. We hebben bewondering voor George, onze chauffeur die met groot gemak 180 km lang alle kuilen in de weg weet te omzeilen. Het leven in Uganda speelt zich
langs de kant van de weg af. Diverse ambachten, kraampjes, verzamelplaatsen voor boda’s; een brommer en veel gebruikt lokaal transportmiddel. Het weer was wisselend, van miezerbui tot stortregen.
Onderweg de evenaar gepasseerd. Natuurlijk de ongelovigen onder ons de draaikolk test laten zien. Maar het blijft fascinerend, om op enkele meters afstand van elkaar, het water links of rechtsom te
zien weglopen.
Zoals gebruikelijk met enige vertraging aangekomen in Ngoma alwaar ons een hartelijk ontvangst wachtte. Het officiële gedeelte bezorgde iedereen een brok in de keel. Het theatrale duo Dan en Edward
en de minder soepele heupbewegingen van de Hollanders zorgden ook voor menig lachsalvo. Maar ook verbazing over de muzikale kwaliteiten van enkele Procorianen. Na de ceremonie, in het donker naar
het guesthouse voor een heerlijk diner, luwombo, vis en vlees klaargestoomd in bananenblad met zoete aardappels en rijst. Luwombo is een eremaaltijd die bij bijzonder gelegenheden wordt geserveerd.
Dag 4
De eerste “klus”dag
Sara laat ons ’s morgens vol trots de school zien en vertelt over alle plannen die zij nog heeft voor de toekomst om alles rendabel te maken en te houden. We zijn allemaal onder de indruk van haar
doorzettingsvermogen. Aangekomen bij de kliniek constateren wij dat het dak nog niet dusdanig gereed is opdat wij binnen aan de slag kunnen. De dakconstructie heeft meer tijd gekost dan
aanvankelijk verwacht. Ons wacht de klus om de omheining te realiseren. Zonder deze omheining zullen de lokale autoriteiten geen vergunning afgeven en mag de kliniek niet in gebruik worden genomen.
Over een afstand van ruim 200 meter moet er een hekwerk komen. Koud kunstje zou je zeggen. Maar we krabben ons wel even achter de oren als we de dichtbegroeide struiken, bomen en zowaar een
termietenheuvel zien en daarna een bouwvakker aan komt lopen met het gereedschap: een paar machetes en een soort schoffel. Klein detail: de palen waren niet voorhanden. Een mooie klus om deze nog
te gaan hakken in het aangeplante bos van Sara. Grote bewondering voor Laurence en Arco voor het oppakken van deze lastige klus. Wat geweldig is, is dat Sarah voor elke gekapte boom, er wel 50
terugplaatst. Op en top duurzaam. Natuurlijk hebben we op geheel eigen ”Procore” wijze de lijnen voor de omheining uitgezet. Zonder touw en over heuvelachtig terrein, werkt een menselijke ketting
ook prima. Rest nog het hakken en graven van ongeveer gaten in een klei-achtige grond met veel stenen. Een zware klus.
Aan het einde van de dag toch maar besloten om vandaag gelijk de boomstammen voor de omheining te ontschorsen zodat deze lang genoeg kunnen drogen. De 70-jarige oom van Sara komt langs om ons te
helpen en we kijken met verbazing en een glimlach toe met wat voor gemak hij dit klusje klaart. Tja … daar sta je dan als Mzungu met geen gereedschap en je blote handen. Een fysiek zware dag, maar
wel één die ons allemaal veel voldoening geeft. De warme buitendouche en het heerlijke diner voelt als een enorme luxe.
