Bij het opstaan gefluister en stiekem gedoe ... het gonst door het kleine huisje ... Arco is jarig vandaag en dat kunnen we natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan. Het overdekte terras waar we ontbijten is versierd met ballonnen en slingers en we lopen zingend naar buiten. Arco mag de rest van de dag met een mooie broche oplopen, laat iedereen vooral weten dat hij jarig is. Tijdens het vrolijke ontbijt komt Prozzi ineens aanlopen met een grote glimlach op haar gezicht, gevolgd door de rest van de staf. Op haar hoofd draagt zij een pakketje met bananenblad, speciaal voor Arco. Bij openen blijkt hier een mooie fruitsalade in te zitten.

Na het feestelijke ontbijt is Marc uitverkoren om een rondje te gaan fietsen met Sara op de tandem. Na het nodige klussen aan de fiets door vrijwel alle mannen, banden nog even goed opgepompt, vertrekken ze voor een rondje dorp. De rest van de groep wandelt vrolijk richting de kliniek voor een nieuwe dag klussen. De rest van de ochtend bestaat uit het sjouwen van planken, het repareren van de schommel en het sorteren en opruimen van de lesmaterialen in de school.

Marc is na de fietstocht erg onder de indruk van hetgeen Sara hem heeft laten zien. Hij heeft binnen mogen kijken bij de hele arme gezinnen die met veel kinderen in huisjes wonen niet veel groter dan 12 m2 en de hele dag hard werken op het land. Achterop de fiets siert een grote tros bananen voor Matooke.

Tijdens de heerlijke lunch, dagelijks geserveerd onder een prieeltje naast de school met fantastisch uitzicht op het dorp, wordt er al lacherig gedaan over het avondeten bij de families. Iedereen realiseert zich dat het maar beter is nu niet teveel te eten. Naar goed Ugandees gebruik zullen de gasten worden volgestopt met eten en het is beleefd om ondanks de grote porties een extra portie te vragen. Sara legt uit dat het niet onbeleefd is om de eerste keer een kleine hoeveelheid te laten opscheppen.

Twee uur eerder dan gepland komen de kinderen al aanlopen. Sophia en Yolande houden ze bezig met een geïmproviseerd lesje. Als de tropische regenbui losbarst zitten de palen voor de omheining net in de grond. Onze held George is onderweg met het busje zodat we ons nog even snel kunnen opfrissen voor we door de kinderen worden opgehaald bij het guest house. Ze kennen onze namen en weten precies wie ze mee moeten nemen. Iedereen loopt hand in hand met een kindje op weg naar een huisje in de buurt. Bij de gezinnen is de ontvangst gastvrij. Slippers gaan uit en we mogen plaatsnemen op matjes op de vloer. Uit alle hoeken komen steeds meer kinderen tevoorschijn. De namen zijn voor ons niet uit te spreken, maar wanneer dat na meerdere pogingen toch lukt worden we beloond met een grote glimlach. De dappersten komen vlak naast ons zitten en kijken giechelend toe hoe wij onwennig met onze handen eten. We worden getrakteerd op een feestmaal wederom verpakt in bananenblad. De gesprekken zijn soms moeizaam, maar in elk gezin is wel een kind dat voldoende Engels spreekt. De foto's van het thuisfront worden met veel interesse en gelach bekeken. Na het eten krijgen we een rondleiding en worden we gevolgd door een horde kinderen die allemaal graag op de foto willen. We beloven de foto's op te sturen. Bij vertrek wordt ons geschenk van suiker, zout en zeep onder luid gejoel ontvangen en worden we toegezongen. Handje in handje worden we weer teruggebracht naar het guest house waar we ervaringen uitwisselen. Er wordt gelachen om de 9 borden die Peter en Mar-Cella voorgeschoteld kregen, de Matooke nog niet meegerekend. Vol trots vertelt Peter dat hij 6 borden heeft opgekregen. De slimme truc om op elk bordje iets te laten liggen faalde alleen bij het overheerlijke vleesgerecht, een extra portie was zijn deel. Laurence mag in ruil voor twee koeien en als hij verklaart Moslim te zijn trouwen met de 19-jarige dochter van de vrouw des huizes. We hopen allemaal dat zijn toekomstige vrouw morgen aanwezig is tijdens de disco. De twee koeien zullen wij wel voor hem regelen. Salaam Aleikum Laurence!!

Door Mirjam en Saskia