Groep 3 dag 4 (dinsdag)

De dinsdag begint met een lekker ontbijt. Tijdens het eten smeden we nog onze laatste plannen om weer aan een tweede schooldag te beginnen, die we nu goed voorbereid hebben. Voor Robbert en mij begint de les met News. News is een opstart om te laten weten wat er onderweg naar school gebeurd is. Het nieuwe aan onze les is dat ze voor de klas moeten gaan staan. Rechtop en met een luide stem vertellen ze hun News aan de klasgenootjes in plaats van aan de teacher. Het is in het begin even lachen en giechelen maar het lukt. De vorige avond hebben we van Sarah geleerd dat binnen het huidige systeem de leraar centraal staat, dus we gooien er een goede dosis dalton onderwijs in. De kinderen helpen elkaar en vertellen hun verhaal.

Sara heeft ons ook meegegeven dat Engels erg belangrijk is. Dat zie je ook in het dagelijks leven. Veel uitingen zoals verkeersborden (met tekst) maar ook reclame, bij de benzinepomp en veel meer is in het Engels. We leggen de focus dus op het uitspreken van de teksten die in het schoolboekje staan en aan het schrijven. In de tussentijd kijk ik (Ariejan) het huiswerk na. Iedereen heeft netjes het huiswerk gemaakt dat we opgegeven hebben. Rekensommetjes en het schrijven van de dagen van de week en de maanden. Wat opvalt is dat het rekenen heel goed gedaan is, maar dat taal achterblijft. Dus alle reden om daar mee verder te gaan.

Bij de andere klassen gaat het ook goed. Iedereen krijgt er weer zin in (na de rommelige start van maandag) en staat vol zelfvertrouwen voor de klas. Helaas is de dinsdag ook de dag van uitval. In P1, de klas van Arnold en Stan, worden opeens kindjes ziek. We hebben uiteraard het duo hier op aangesproken en ze hebben een berisping gekregen ;-) Het begon met een jongetje met erge buikpijn. Hij heeft een pilletje gekregen en is onder een boom in de schaduw gezet. De tweede die uitviel was een meisje met erge hoofdpijn. Het tweede pilletje gegeven, wat water laten drinken en naar huis gestuurd. Het meest trieste was een heel klein en fragiel meisje die in haar schoolbankje in elkaar zakte. Ze kon niet meer praten en huilde zachtjes. Jolande heeft haar uit de klas getild, ze was helemaal slap. We ontdekte dat haar grote teen ontstoken was door een grote open wond. Het meisje had polsjes zo dun, niet meer dan 1,5 cm. Veder zit ze nog onder de luizen. Haar moeder blijkt op school te werken en we sturen haar met haar dochter naar huis. Met een kwartiertje is ze alweer terug, alleen. 's Avonds horen we van Sara dat er al een hele geschiedenis met dit meisje is en dat haar moeder haar verwaarloost. Sara heeft al heel veel (en dat is dus ook heel veel) voor haar gedaan, helaas zonder succes. Het is dus weer ‘zo'n' situatie die we moeten accepteren. We hebben het meisje de volgende dagen niet meer gezien..... we houden het wel in de gaten.

Het middagprogramma bestaat uit een nieuwe uitdaging. Om twee uur komt de dokter (was er niet, we hebben hem laten ophalen) om te praten over het runnen van de kliniek. Iedereen was gespannen over dit gesprek omdat Sara een buitenproportionele looneis van de man had gekregen. De tactiek is dat Robbert en Stan met hem gaan praten. Voor het gesprek is er nog een emotioneel gesprek met Sara. Ze heeft momenteel te veel ballen in de lucht en zij moest even stoom afblazen. Na dit gesprek werd de dokter onder handen genomen, wat gelukkig niet echt nodig bleek. Het werd een heel goed gesprek met als resultaat dat de hele exploitatie binnen de begroting gaat passen. Robbert en Stan hebben een zeer goed gevoel aan hem overgehouden, vooral omdat hij zelf ook wil investeren in de kliniek. De reden waarom Sara hem graag wil hebben is dat hij bekend en gerespecteerd is in het dorp. Dit geeft vertrouwen wat momenteel heel belangrijk is voor het succes van de kliniek.

Met het succes van de dokter gaan we aan onze laatste activiteit beginnen. Het bezoek aan de ‘gastgezinnen' staat op het programma. Door het verlate gesprek met de dokter gaat een eerste groep lopend met de kinderen op pad. Alleen deze wandeling is al bijzonder. We verlaten vlak voor de school de hoofdweg en verdwijnen tussen de bananenbomen. Ik was al langer benieuwd wat we tussen de plantages zouden aantreffen. We lopen op een smal en kronkelig paadje en opeens verschijnen de eerste hutjes van klei. We (Arnold en Ariejan) maken hier een daar wat foto's en laten deze op het scherm aan de mensen zien. Grote hilariteit omdat ze opeens zichzelf zien. Al lopend komen we opeens bij een groot dorpje met veel huisjes. Hier splitsen we ons op in tweetallen. Ondertussen is het andere deel van de groep met het busje gearriveerd. We worden zeer hartelijk welkom geheten. Ik ben samen met Janet bij een gezin waarvan het kindje uit Janet haar klas is. Een meisje uit mijn klas is er met haar moeder ook bij. We worden (voor ons) onverwacht ontvangen een luxe kamer met een compleet bankstel, een kast waarop een TV, DVD speler en geluidsinstallatie staat. Er is weliswaar geen elektra maar ze hebben het wel. Er is wel een generator, maar ze hebben weinig geld om deze te laten draaien. Robert die ook op de school werkt is erbij als tolk om met de mensen te kunnen praten. Het wordt een bijzondere ontmoeting. We geven aan dat we het leuk vinden om de mensen beter te leren kennen. We krijgen al snel de vraag waarom we dit alles doen. We leggen uit dat we het belangrijk vinden om te leren van de lokale bevolking en dat kan alleen door elkaar te ontmoeten en met elkaar te praten. Met dit antwoord is het ijs gebroken en krijgen we erg veel vragen. Het wordt een leuk gesprek met zeer diverse onderwerpen. Tijdens het diner vertel ik dat ik ook van koken hou en thuis regelmatig het avondeten maak. Hier wordt hartelijk om gelachen omdat mannen hier dus echt niet koken. Het wordt helemaal feest als ik ook nog vertel dat ik soms met vrienden ga koken en dan de vrouwen het huis uit stuur. De cultuurshock is compleet. Janet krijgt de vraag of de kliniek alleen voor de families van de school is. Er is blijkbaar een grote zorg dat niet iedereen gebruik mag maken van de kliniek. We kunnen uitleggen dat de kliniek voor iedereen toegankelijk is, gelukkig kunnen we hiermee deze zorg wegnemen. Eén van de vrouwen die voornamelijk de vragen stelt begint over een tandarts. Er is blijkbaar behoefte aan een tandars omdat die erg ver weg is. We beloven dat we dit met Sara zullen opnemen. Na een heerlijke maaltijd die in zijn geheel in bananenbladeren bereid is, worden we alweer opgehaald om te vertrekken. Onderweg naar huis delen we met zijn alleen de ervaringen. Arnold heeft zijn gastgezin vermaakt met zijn Ipod en bij Robbert heeft Sara in een deuk gelegen door de vragen die hij heeft gesteld. Iedereen is geraakt door de openheid en vriendelijkheid van de mensen, maar ook door het besef hoe hier geleefd wordt.

Moe en voldaan gaan we naar bed. Morgen hebben we studievrij, maar dat is weer een ander verhaal.

Ariejan