Stap voor stap naar de Jjaja Banga Health Clinic
Jaaaa er is weer voortgang in de bouw. Sander bracht afgelopen weekeinde weer een bezoek aan Ngoma om ter plekke te bekijken hoe de kliniek vordert. Het was even wachten op de deuren maar die hangen er nu in! ook het schilderwerk is grotendeels klaar.
Sarah heeft ondertussen weer een goed gesprek gehad met dokter Katwire...
Het wachten is nu op de container en dan kan er weer een stapje gemaakt worden.
Procore houdt op 19 november een nieuwe fondsenwervende activiteit dus ook in Nederland gaat de verbinding door. Het is een expositie van Mark Velscek waarvan een deel van de opbrengst naar de kliniek gaat. Lees hier meer en bezoek de expositie.
Voor een update van de foto's klik hier.
Afscheid
Ik (Yola) heb groep 3 met aanvulling van Mar-cella, Mirjam en Saskia en zonder Robbert en Johan net uitgezwaaid en wacht nog een uurtje of 3 op mijn vlucht. Beetje therapeutisch tik ik nu een stukje weg in de computershop met op de achtergrond een zoetgevooisd muziekje.
Wat een rollercoaster. Het is te veel om te bevatten.
Vanochtend liep ik al mijmerend de berg af naar de school en de kliniek en pas toen begon het een beetje te dagen wat er in die 4 weken allemaal weer voor moois ontstaan is. De gebouwen zijn de tastbare bewijzen maar de ontelbare ontastbare onmetelijk waardevolle ontmoetingen staan me nog vers voor ogen. Hoe kan ik, en de anderen zullen dat beamen, ooit de waarde van een mondvolle smile van een jochie uit P2 aan iemand uitleggen. Of het vreugdevolle gegil van de vrouwen, met en zonder baby op de rug, oud, jong maar allemaal vol verwachting, bij het betreden van de nieuwe kliniek. En de hugs van de kids bij het afscheid van hun teeetshers. Of de glimmende ogen van de moeders bij het optreden van hun kinderen. En het bye bye how are you vanuit de banenbladeren.
Kortom de vrijdag was ook weer een hoogtepunt waarop Ariejan zijn grootste triomf vierde met de kledingverkoop die af en toe meer op een rugbywedstrijd leek maar toch na afloop het voetbalveld vol liet stromen met vrouwen die aan elkaar hun pas verworven koopjes lieten zien. Van de enorme opbrengst, meer dan 100 euro, wordt mais gekocht voor de school-lunches.
Johan stal de show bij het als pauzeprogramma door de kinderen zelf uitgevoerde dansspektakel en de door hem choregrafisch en kostuumtechnisch hoogstaand opgezette Chiwawa en Vogeltjesdans liederen.
Robbert had een ontroerende, persoonlijke en grappige speach en het teacher Robbert galmt nog lang na tussen de bananenbladeren.
Arnold genoot met volle teugen van de verwerkelijking van zijn ontwerp en dat terwijl hij eiegenlijk alleen maar interieurs doet. Ik denk dat er in P1 een toekomstige archtect schuilt na al zijn lesjes ruimtelijk inzicht voor beginners.
Janet genoot van het eendenbekvouwbladspelletje en zag haar droom het meehelpen met scholing in Afrika via de kliniek werkelijkheid worden.
Stan zat helemaal verscholen tussen de kindertjes lekker te genieten van alle mooie ontmoetingen, het gezang, de dansen van Vinnie en de victorie op Katwire.
En Sarah ja Sarah die genoot met volle teugen en bracht duidelijk geroerd zo goed mogelijk een dankwoord uitterwijl ze ondertussen een sollicitatiegesprek voerde met een nieuwe leraar. Nee alle gekheid op een stokje. Deze superwoman, Maxima, moeder en fantastische vrouw verdient alle respect, liefde en betrokkenheid die nodig is om de mensen in Ngoma te empoweren zonder dat ze hun puurheid verliezen.
Lieve mensen dank jullie wel allemaal voor de fantatsche tijd die ik met jullie heb mogen beleven, de wonderlijke ontmoetingen en jullie enorme flexibiliteit, inzet, humor, shuffels, bodyrolls en mooie gesprekken over dat waar het in het leven om gaat. Ik heb het gepikt van het schilderijtje van Janet:
LIFE
LIVE
LOVE
Yolande
Congratulations
Studiedag...
Studiedag...
De teachers hebben vandaag een studiedag. Helaas zonder uitslapen, want stipt om 7 uur vertrekt de bus naar Lake Mburo. Al ruim voor de poort van het park zijn de eerste zebra's en impala's in beeld. Omdat de rolletjes al bijna vol zijn sparen we nog even voor het echte werk. Eerst een koffie picknick, met cappucino, en even lekker genieten van de natuur en de rust. Heerlijk bijkomen. De game drive op weg naar de boot is succesvol. Zebra's, kraanvogels, Afrikaantjes, zwijnen, topi's, impala's, bush bucks, aapjes, vogels én koeien. Voordat we de boot opstappen eten we nog snel de meegenomen bolletjes met gekookt ei (bijna net echt schoolreisje).
Net als we lekker zitten te genieten krijgt Yolande telefoon. Sander en Bastiaan liggen in het ziekenhuis met Malaria. Bastiaan is er slecht aan toe. Hij is al een tijdje ziek, koorts en overgeven. Sara gaat met grote spoed terug naar Kampala. Wij schrikken uiteraard van dit bericht. Ook Hannelore is gisteravond ziek naar bed gegaan. Ze is bekend met hartproblemen, maar voor ons komt het heel zorgelijk over.
Als Moses uiteindelijk klaar is en wij ook, gaan we vol vaart van start..... Al redelijk vlot gaan we terug. Er is nog een Muzungu aangekomen, die wil graag mee. Terug bij de steiger wordt meteen de benzine nog even aangevuld. Don't shake the boat..... Daar gaan we weer, weer even langs de krokodil en het slangennest.....en dan stopt de motor. No worries, even opnieuw starten. Helaas, na flink wat pogingen, zit er nog weinig leven in. Met een Afrikaanse peddel (stok) brengt Moses de boot ergens de struiken in, alwaar een collega met een aantal doosjes bougies staat. Nadat er een bougie is vervangen kunnen we weer verder. Net als we op het smalste stuk een flink aantal hippo's voor en naast ons bootje hebben.....stopt de motor weer. Eerst grinniken en grappen we wat, totdat de luchtbellen van de hippo's onder water wel heel erg dicht bij de boot zitten. Ieeeh, aaaahhh, we kijken druk om ons heen terwijl Moses de motor weer aan de praat probeert te krijgen. Gelukkig blijven de hippo's relaxed. Inmiddels is Moses alle bougies aan het vervangen, maar verzuipt de motor iedere keer weer bij het opnieuw opstarten. We dobberen lekker wat rond.... Na 20 minuten komt ook Moses tot de conclusie dat we met deze boot niet ver gaan komen. Op halve kracht bereiken we de steiger en wisselen van boot. We varen nog een uurtje rond en zijn rond 14.30 terug.
Voor de late lunch gaan we helemaal naar de andere kant van het park. Hier zit namelijk, als we Janet & Stan moeten geloven, een heel goed adresje; Mihingo Lodge. Na een uurtje, met onderweg nog verrassend veel beesten, waaronder een Cobra, komen we aan. Toegegeven, er is niets gelogen over deze fantastische plek. De lodge zit boven op een berg/rots waardoor er een prachtig uitzicht is over het park. Daar komt bij dat het super is ingericht en erg luxe. Wat een heerlijkheid. Nadat iedereen bekomen is van alle schoonheid (en even lekker naar een echt toilet is geweest) gaan we aan tafel. Heerlijke koude biertjes, koude witte wijn. Eerst een soepje en daarna heerlijke salades, aardappelen en carpaccio beef, afgesloten met een kaasplankje. Even uitbuiken op de bedjes bij het zwembad, ook met uitzicht, en dan helaas nog even 3 uur terug rijden. Deels in het donker, wat ook een nieuwe dimensie is om mee te maken.
Rond 8 uur zijn we terug. We eten nog wat soep en zitten bij het kampvuur.
De medicijnen bij Sander en Bastiaan lijken aan te slaan. Met dit nieuws gaan we enigszins gerust gesteld lekker op tijd naar bed.
PS: (Yolande) Met de health clinic gaat het ook goed... we zouden het bijna vergeten als teachers. Vandaag (donderdag) zijn ze al begonnen met de afwerking. Dat wil zeggen met het schilderwerk.
teacher Ariejan
Groep 3 dag 4 (dinsdag)
De dinsdag begint met een lekker ontbijt. Tijdens het eten smeden we nog onze laatste plannen om weer aan een tweede schooldag te beginnen, die we nu goed voorbereid hebben. Voor Robbert en mij begint de les met News. News is een opstart om te laten weten wat er onderweg naar school gebeurd is. Het nieuwe aan onze les is dat ze voor de klas moeten gaan staan. Rechtop en met een luide stem vertellen ze hun News aan de klasgenootjes in plaats van aan de teacher. Het is in het begin even lachen en giechelen maar het lukt. De vorige avond hebben we van Sarah geleerd dat binnen het huidige systeem de leraar centraal staat, dus we gooien er een goede dosis dalton onderwijs in. De kinderen helpen elkaar en vertellen hun verhaal.
Sara heeft ons ook meegegeven dat Engels erg belangrijk is. Dat zie je ook in het dagelijks leven. Veel uitingen zoals verkeersborden (met tekst) maar ook reclame, bij de benzinepomp en veel meer is in het Engels. We leggen de focus dus op het uitspreken van de teksten die in het schoolboekje staan en aan het schrijven. In de tussentijd kijk ik (Ariejan) het huiswerk na. Iedereen heeft netjes het huiswerk gemaakt dat we opgegeven hebben. Rekensommetjes en het schrijven van de dagen van de week en de maanden. Wat opvalt is dat het rekenen heel goed gedaan is, maar dat taal achterblijft. Dus alle reden om daar mee verder te gaan.
Bij de andere klassen gaat het ook goed. Iedereen krijgt er weer zin in (na de rommelige start van maandag) en staat vol zelfvertrouwen voor de klas. Helaas is de dinsdag ook de dag van uitval. In P1, de klas van Arnold en Stan, worden opeens kindjes ziek. We hebben uiteraard het duo hier op aangesproken en ze hebben een berisping gekregen ;-) Het begon met een jongetje met erge buikpijn. Hij heeft een pilletje gekregen en is onder een boom in de schaduw gezet. De tweede die uitviel was een meisje met erge hoofdpijn. Het tweede pilletje gegeven, wat water laten drinken en naar huis gestuurd. Het meest trieste was een heel klein en fragiel meisje die in haar schoolbankje in elkaar zakte. Ze kon niet meer praten en huilde zachtjes. Jolande heeft haar uit de klas getild, ze was helemaal slap. We ontdekte dat haar grote teen ontstoken was door een grote open wond. Het meisje had polsjes zo dun, niet meer dan 1,5 cm. Veder zit ze nog onder de luizen. Haar moeder blijkt op school te werken en we sturen haar met haar dochter naar huis. Met een kwartiertje is ze alweer terug, alleen. 's Avonds horen we van Sara dat er al een hele geschiedenis met dit meisje is en dat haar moeder haar verwaarloost. Sara heeft al heel veel (en dat is dus ook heel veel) voor haar gedaan, helaas zonder succes. Het is dus weer ‘zo'n' situatie die we moeten accepteren. We hebben het meisje de volgende dagen niet meer gezien..... we houden het wel in de gaten.
Het middagprogramma bestaat uit een nieuwe uitdaging. Om twee uur komt de dokter (was er niet, we hebben hem laten ophalen) om te praten over het runnen van de kliniek. Iedereen was gespannen over dit gesprek omdat Sara een buitenproportionele looneis van de man had gekregen. De tactiek is dat Robbert en Stan met hem gaan praten. Voor het gesprek is er nog een emotioneel gesprek met Sara. Ze heeft momenteel te veel ballen in de lucht en zij moest even stoom afblazen. Na dit gesprek werd de dokter onder handen genomen, wat gelukkig niet echt nodig bleek. Het werd een heel goed gesprek met als resultaat dat de hele exploitatie binnen de begroting gaat passen. Robbert en Stan hebben een zeer goed gevoel aan hem overgehouden, vooral omdat hij zelf ook wil investeren in de kliniek. De reden waarom Sara hem graag wil hebben is dat hij bekend en gerespecteerd is in het dorp. Dit geeft vertrouwen wat momenteel heel belangrijk is voor het succes van de kliniek.
Met het succes van de dokter gaan we aan onze laatste activiteit beginnen. Het bezoek aan de ‘gastgezinnen' staat op het programma. Door het verlate gesprek met de dokter gaat een eerste groep lopend met de kinderen op pad. Alleen deze wandeling is al bijzonder. We verlaten vlak voor de school de hoofdweg en verdwijnen tussen de bananenbomen. Ik was al langer benieuwd wat we tussen de plantages zouden aantreffen. We lopen op een smal en kronkelig paadje en opeens verschijnen de eerste hutjes van klei. We (Arnold en Ariejan) maken hier een daar wat foto's en laten deze op het scherm aan de mensen zien. Grote hilariteit omdat ze opeens zichzelf zien. Al lopend komen we opeens bij een groot dorpje met veel huisjes. Hier splitsen we ons op in tweetallen. Ondertussen is het andere deel van de groep met het busje gearriveerd. We worden zeer hartelijk welkom geheten. Ik ben samen met Janet bij een gezin waarvan het kindje uit Janet haar klas is. Een meisje uit mijn klas is er met haar moeder ook bij. We worden (voor ons) onverwacht ontvangen een luxe kamer met een compleet bankstel, een kast waarop een TV, DVD speler en geluidsinstallatie staat. Er is weliswaar geen elektra maar ze hebben het wel. Er is wel een generator, maar ze hebben weinig geld om deze te laten draaien. Robert die ook op de school werkt is erbij als tolk om met de mensen te kunnen praten. Het wordt een bijzondere ontmoeting. We geven aan dat we het leuk vinden om de mensen beter te leren kennen. We krijgen al snel de vraag waarom we dit alles doen. We leggen uit dat we het belangrijk vinden om te leren van de lokale bevolking en dat kan alleen door elkaar te ontmoeten en met elkaar te praten. Met dit antwoord is het ijs gebroken en krijgen we erg veel vragen. Het wordt een leuk gesprek met zeer diverse onderwerpen. Tijdens het diner vertel ik dat ik ook van koken hou en thuis regelmatig het avondeten maak. Hier wordt hartelijk om gelachen omdat mannen hier dus echt niet koken. Het wordt helemaal feest als ik ook nog vertel dat ik soms met vrienden ga koken en dan de vrouwen het huis uit stuur. De cultuurshock is compleet. Janet krijgt de vraag of de kliniek alleen voor de families van de school is. Er is blijkbaar een grote zorg dat niet iedereen gebruik mag maken van de kliniek. We kunnen uitleggen dat de kliniek voor iedereen toegankelijk is, gelukkig kunnen we hiermee deze zorg wegnemen. Eén van de vrouwen die voornamelijk de vragen stelt begint over een tandarts. Er is blijkbaar behoefte aan een tandars omdat die erg ver weg is. We beloven dat we dit met Sara zullen opnemen. Na een heerlijke maaltijd die in zijn geheel in bananenbladeren bereid is, worden we alweer opgehaald om te vertrekken. Onderweg naar huis delen we met zijn alleen de ervaringen. Arnold heeft zijn gastgezin vermaakt met zijn Ipod en bij Robbert heeft Sara in een deuk gelegen door de vragen die hij heeft gesteld. Iedereen is geraakt door de openheid en vriendelijkheid van de mensen, maar ook door het besef hoe hier geleefd wordt.
Moe en voldaan gaan we naar bed. Morgen hebben we studievrij, maar dat is weer een ander verhaal.
Ariejan
Maandagmorgen, 1e schooldag, een 1e schooldag om nooit te vergeten....
Omdat er dus géén leraren meer zijn, of door Sarah op straat gezet of zelf met de noorderzon vertrokken, hebben wij de zware taak op ons genomen om de klassen te omarmen. Na de gezamenlijke opening van de dag kiezen de kinderen per klas 2 leraren uit (natuurlijk compleet anders dan onze eigen verdeling/wensen vooraf...alle voorbereidingen ten spijt..)
P1: Arnold/Stan
P2: Ariejan/Robbert
P3: Annelore
P4: Johan/Janet
P5: Yolande/Lieve
Gelukkig eerst nog even rennen en dollen met elkaar. Het ‘de kat vangt de muis en de muis probeert te ontsnappen spel' breekt het 1e ijs. De kinderen rennen als een gek achter elkaar aan, maar nog leuker is het om achter een Muzugu aan te rennen, of andersom.
En dan.....dan wordt het pas echt zweten, vallen en opstaan. Het vooraf bedachte plan A, om het vakantie huiswerk boek als leidraad te nemen, strandt al snel. Als Sarah vraagt wie van de leerlingen het boek bij zich heeft steken er slechts 5 van de totaal 70 leerlingen hun vinger omhoog. OK, door naar plan B....maar die hebben we niet. Snel naar de voorraad kamer om te kijken welke boeken er beschikbaar zijn. Iedereen zoekt zijn eigen weg en improviseert er op los.
De allerkleinsten (P1) slaan al snel aan het knutselen. Op 2 grote vellen mogen ze kliederen en kladderen, de creatieve geest van Arnold volgend uiteraard. Lekker buiten de lijntjes (en buiten het papier). Bij P2 krijgen ze te maken met meester Robbert. De kinderen die netjes komen vragen: Can I go out? notabene ondersteund met een respectvolle kniebuiging, krijgen steevast van Robbert te horen: No. Robbert denkt dat ze naar buiten willen om te spelen. Tja, en spelen doe je alleen in de pauze. Totdat Robbert 's middags samen met Janet voor de klas staat en er achter komt dat ze met de vraag ‘Can I go out?' bedoelen: Can I go to the toilet? Arme kids. (Sarah blijft 's avonds maar lachen om de meester). In P4 worden de tanden stuk gebeten op rekenen en taal. Vooral het klassikaal oefenen van de tafels doet het goed. Helemaal als daarna ‘Mijn Tante uit Marokko' wordt ingezet en ze uit volle borst meezingen....Jippie a jee! Van P5 kunnen we met een gerust hart zeggen dat dit de serieuste van het stel zijn. De oefeningen worden met vlijt volbracht en ze hangen aan de lippen van Yolande en Lieve, zelfs als er wordt ingezoomed op het zonnestelsel (pittig!).
Na de lunch lopen we snel een rondje over de bouw. We realiseren ons dat het de kliniek is waarvoor we feitelijk hier zijn, maar gezien de timmermannen er wel zijn en de leraren niet, hebben we onze prioriteit even verlegd. Deels, want gezien de kleinsten op school na de lunch naar huis gaan hebben we wat ‘leraren' over. Arnold, Johan en Lieve gaan in de middag op de bouw helpen, plafond platen vast spijkeren. Zwaar hoor, zo'n plaat vasthouden op een gammel steigertje en dan te spijkeren zonder je duim te raken, hè Arnold? Johan zaagt de platen keurig op maat....voor een tijdje...totdat de aannemer de zaag uit Johans hand grist en zegt: You are to slow....... ik herhaal, een Oegandees die tegen een Muzungu zegt dat hij te langzaam is....... Het moet niet gekker worden. Maar goed, ons hoor je niet. Volgens de aannemer is de kliniek zelfs eind van de week gereed (als wij niet teveel helpen dus). Nu hebben we niet de definitie van gereed besproken, maar: het elektra moet er nog in, de plafondplaten moeten er nog in, alles moet nog gesausd en geschilderd, verder worden afgewerkt, al het cement moet nog van de stalen kozijnen, alles moet nog drogen, worden opgeruimd en schoongemaakt....ik zou zeggen nog zeker 1 à 2 weken werk.....
Om 17.00 uur zijn we allemaal compleet afgemat en trekken ons terug in het guesthouse. Bijkomen, lekker douchen, heerlijk eten en nog een wandelingetje bij volle maan.
Groep 3, dag 2:
Vertrek naar Ngoma, Jjaja Bbanga staat relatief vroeg gepland, maar het vertrek is relatief laat.... door omstandigheden zullen we maar zeggen.....vanwege een vermoeiende en (in)spannende nacht. Ariejan, Robbert, Johan en Arnold hebben het voor elkaar gekregen dat een Ugandees (George de chauffeur) het wachten beu was, zowaar een hele prestatie kan ik je na 4 weken Uganda verzekeren.
De diepe rust werd in het bekende groene busje naar de evenaar nog even verlengd.
Vlak voor de evenaar werd de diepe slaap verstoord door een telefoontje van Janet en Stan dat ze bij de kliniek aangekomen zijn. Op de evenaar heeft Yolande nog even ‘geplancked'. Onderweg stoppen ze nog bij een restaurantje 10 Tables waar een driegangen menu besteld wordt. De stemming van zaterdagavond zit er al weer in, en dus bestellen ze een koude witte wijn. Ze krijgen een fles warme rode wijn, maar zelfs die smaakt bij de bruine bonen goed (hoewel de fles al leeg was voordat het hoofdgerecht geserveerd werd).
Om 13:00 waren de kinderen van de school al druk aan het oefenen met de dans & zangleraar.
Maar helaas kwamen de Mzungu's pas om 17:30 aan, maar toen ging het feest ook snel helemaal los. Na slechts 8 welcome liedjes waren de eerste Mzungu's aan de beurt om te laten zien dat ook op de dansvloer het plancken de nieuwste rage is! Naar verluid heeft niemand Michel kunnen evenaren. De lol die de kinderen aan/van ons gehad hebben was zeer aanstekelijk en spoorde ons aan om nog beter ons best te doen!
Na de kids kwamen de moeders met een paar mooie performances en ook de dames kregen ons weer in beweging! Voordat we echt helemaal afgepeigerd waren, was gelukkig de diesel op in de generator, waardoor ons echt zweten bespaard is gebleven.
Na een hartverwarmend afscheid ging het snel door naar het Ugandese diner, welke met de rechterhand werd gegeten en gezellig bijgekletst.
Maar aan het eind van het eten de planning voor morgen. De leraren zijn allemaal vertrokken omdat Sarah het slaan van kinderen niet toestaat. Samen met Lieve en Hannelore (Belgische stagiaires) wordt ons vriendelijk verzocht les te gaan geven. Met wat koud water vrees gaan we de inspanningsverplichting aan (m.a.w. zonder kwaliteitsgarantie).
Daarna gaan we lekker slapen in het knusse guesthouse.
Teachers in the jungle
Groep 3, dag 2:
Vertrek naar Ngoma, Jjaja Bbanga staat relatief vroeg gepland, maar het vertrek is relatief laat.... door omstandigheden zullen we maar zeggen.....vanwege een vermoeiende en (in)spannende nacht. Ariejan, Robbert, Johan en Arnold hebben het voor elkaar gekregen dat een Ugandees (George de chauffeur) het wachten beu was, zowaar een hele prestatie kan ik je na 4 weken Uganda verzekeren.
De diepe rust werd in het bekende groene busje naar de evenaar nog even verlengd.
Vlak voor de evenaar werd de diepe slaap verstoord door een telefoontje van Janet en Stan dat ze bij de kliniek aangekomen zijn. Op de evenaar heeft Yolande nog even ‘geplancked'. Onderweg stoppen ze nog bij een restaurantje 10 Tables waar een driegangen menu besteld wordt. De stemming van zaterdagavond zit er al weer in, en dus bestellen ze een koude witte wijn. Ze krijgen een fles warme rode wijn, maar zelfs die smaakt bij de bruine bonen goed (hoewel de fles al leeg was voordat het hoofdgerecht geserveerd werd).
Om 13:00 waren de kinderen van de school al druk aan het oefenen met de dans & zangleraar.
Maar helaas kwamen de Mzungu's pas om 17:30 aan, maar toen ging het feest ook snel helemaal los. Na slechts 8 welcome liedjes waren de eerste Mzungu's aan de beurt om te laten zien dat ook op de dansvloer het plancken de nieuwste rage is! Naar verluid heeft niemand Michel kunnen evenaren. De lol die de kinderen aan/van ons gehad hebben was zeer aanstekelijk en spoorde ons aan om nog beter ons best te doen!
Na de kids kwamen de moeders met een paar mooie performances en ook de dames kregen ons weer in beweging! Voordat we echt helemaal afgepeigerd waren, was gelukkig de diesel op in de generator, waardoor ons echt zweten bespaard is gebleven.
Na een hartverwarmend afscheid ging het snel door naar het Ugandese diner, welke met de rechterhand werd gegeten en gezellig bijgekletst.
Maar aan het eind van het eten de planning voor morgen. De leraren zijn allemaal vertrokken omdat Sarah het slaan van kinderen niet toestaat. Samen met Lieve en Hannelore (Belgische stagiaires) wordt ons vriendelijk verzocht les te gaan geven. Met wat koud water vrees gaan we de inspanningsverplichting aan (m.a.w. zonder kwaliteitsgarantie).
Daarna gaan we lekker slapen in het knusse guesthouse.
