Groep 2: dag 1 en 2

Dag 1

Vrijdag ochtend worden we met donder, bliksem en regen uitgezwaaid op Schiphol door een grote groep Procorianen. En familie en Hidde(de jongste Procorespruit). Leuk zoveel mensen op deze bijzondere dag! We zijn licht gespannen, en vol verwachting klopt ons hart. Dat van Mar-cella ook want die is jarig vandaag. Na een prachtige samenzang voor duizend Schipholbezoekers krijgt ze cadeautjes en rode wangen. Door het noodweer hadden we lichte vertraging. Maar na een kwartier extra wachten checken we in. De service en de luxe was erg goed in het vliegtuig en we hebben Mar-cella's verjaardag nogeens gevierd met roze koeken en champagne. De vlucht was prima. Sander en Yolande wachtten ons op. De rit naar het guesthouse was een belevenis: de warme lucht,de verhalen van Sander, bijzondere verkeersregels en de hobbels. Op het dakterras nog een lekker koud drankje gedronken. Daarna konden we zelf kiezen waar we sliepen. Het was luxer dan verwacht.

Dag 2

Na het ontbijt gingen naar Kampala: een stadssafari. Het was erg vreemd dat je zomaar lang de weg liep en dan zomaar over moest steken zonder zebrapad en stoep. Vergeleken met Nederland is het een zooitje ongeregeld. Mensen steken zomaar over, kippen worden op straat geslacht, kinderen op blote voeten beginnen je te knuffelen en je hebt er honderden eenpersoonsbedrijfjes naast en door elkaar. En dat in de warmte en geur van duizenden boda's en matatu's (brommer en bustaxis). Toch lijkt het op een of andere manier te kloppen allemaal. We worden begeleid door Sander en Oskar, een Ugandese medische student die alles wat ons verbaasd verklaart. Dan duiken we de Odini-market in: echt ongeloofelijk! 30.000 verkopers op een klein stukje grond met heel diverse producten maar dan nog leek er veel op elkaar: hoe kunnen ze hier van leven? Waarschijnlijk is het maar net over-leven.

Dan komen we in het ‘luxere' gedeelte en na de lunch (de laatste hamburger?) helemaal: de luxe van het Sheraton en glossy restaurants steekt af tegen de bedelende kinderen. Na het leuke, maar toeristische crafts-center, gaan we weer het echte Kampala in. De taxi-standplaats met waarschijnlijk 250 taxi-busjes op ongeharde weg, waartussen minstens zoveel verkopers liepen is waarschijnlijk het echte Kampala. Net als de reis in een taxi-busje dat Oscar helemaal voor onszelf geregeld had. Silvia had heerlijk voor ons gekookt en Arco kreeg eindelijk zijn gewenste ‘'Jack-fruit''.

A: Op het heerlijke dakterras praten we (nu even zonder stroom) na met een lekker ‘Nile' biertje van een halve liter. Ieder geeft een woord op wat de dag typeert. Ik weet het niet: het is een hele belevenis met enorm veel tegenstellingen, maar hoe druk je dat uit. Voor mij is het nieuw, dus voorlopig benoem ik het als 'Kampalees' en kijk uit naar het andere ‘echte' Uganda: Ngoma.

S: Het is wel gezellig op het dakterras met een cola, lekker napraten en veel gelach. Ik vond het heel spannend maar het is wel een belevenis. Ook kwamen we heel vaak veel Marabus tegen: hele grote vogels en heel eerlijk: superlelijk.

Arco en Sophia

Kampala revisited: Yola

Kampala revisited

Het is 7 uur ‘s avonds en de nacht begint te vallen. Ik zit op het dakterras van ICU Guesthouse en mijmer over verbindingen. Wat is het toch een kleine wereld en wat zijn er toch veel mensen met passie en energie die van niets iets weten te maken. In Kampala is het allemaal 9 jaar geleden begonnen met het delen van mijn droom met een Engelsman in de Red Chili Peppers: Commundo werd geboren J

Voorbeeldjes van vandaag: Sander en ik skypen met Michel, Mark en Niels en maken plannen voor het afmaken van de kliniek. Voor de energie worden er zonnepanelen ingescheept in de container die Procore verzorgd heeft. Hier moet een tansformator of zoiets bij. Maar welke ? Sander belt Werner van het bedrijf dat eerder zonnepanelen en een biogas keukentje geïnstalleerd heeft in Ngoma. Binnen 1 uur belt de ene bevlogen ondernemer de andere en zijn de juiste spullen besteld, op vertrouwensbasis betaald en gaan ze mee in de container.

Na het gesprek loop ik Sarah tegen het lijf die ongelofelijk blij is om me te zien en vol trots vertelt wat er allemaal met Ngoma is gebeurd sinds ze haar dromen aan mij en aan Niels heeft verteld. Niels en ik zijn met ons bedrijf bij elkaar gekomen en vervolgens Schouten Bouw en Procore. En het idee van het guesthouse is uitgewerkt. Met lichtjes in haar ogen vertelt Sarah dat ik versteld zal staan van de ontwikkelingen. Oooo wat heb ik toch een mooie job. Om met deze mensen te mogen werken en genieten en te zien wat het teweeg brengt in het Uganda van nu waar de helft vna de bevolking onder de 15 jaar is en het gemiddelde kindaantal 7??? Daar ligt de echte uitdaging van Uganda. Hopelijk dat educatie en gezondheid daar een bijdrage aan kunnen geven.

Ik zie uit naar de groep waar Sander vol enthousiasme over vertelt.

De zon gaat onder, de moskee zingt, krekels gaan tekeer... op de achtergrond een licht getoeter van auto's en het blaten van de geit. Het voelt goed. Lekker vroeg naar bed vanavond. Oeps stroom valt uit en het begint te regenen. Eg internet welkom Afrika.

Over plezier, klein leed en andere opvattingen door Ruud

Poe, wat kunnen wij Nederlanders toch totaal andere opvattingen hebben dan de lokale Ugandese bevolking. Vandaag zijn we hier stevig mee geconfronteerd.

De dag begon als iedere andere dag met een heerlijk ontbijt en een lekkere wandeling naar Jjaja Banga. Daar hadden we een sport- en spelochtend georganiseerd voor de kinderen. Niek had zich helemaal uitgeleefd op deze ochtend en had een goed programma in elkaar gezet. Hartstikke leuk voor die kinderen, want normaal moeten ze hele dagen op het land werken. Nu mochten ze lekker voetballen, trefballen, zaklopen, frisbeen en tennissen. Als afsluiter hadden Sander en Sara nog een disco georganiseerd, de dag kon dus niet kapot!

Voor de meeste kinderen is de dag ook fantastisch geweest. Door de grote glimlachen op hun gezichtjes hebben ze ons ook echt laten genieten. Vandaag was ook de dag dat we afscheid moesten nemen van de lokale bevolking, de bouwvakkers en Lieve (de Belgische stagiaire). En volgens goed Ugandees gebruik hoorde bij dit afscheid natuurlijk veel muziek, veel dansen en veel dankwoorden over en weer. Echt indrukwekkend hoe de mensen hier al hun emoties in hun handelen leggen. Het was voor ons allemaal een zware, maar waardevolle en positieve dag.

Er was echter één meisje dat niet zo'n goede dag had en waardoor wij geconfronteerd werden met de harde werkelijkheid van Uganda. Al voor aanvang van het ochtendprogramma van Niek viel zij namelijk en brak zij haar armpje. Ik heb de kinderen in Uganda nog geen enkele keer horen huilen en we schrokken dan ook allemaal door het gekrijs van dit meisje. Zuster Marit heeft het armpje in een mitella gelegd en het kindje is snel naar het ziekenhuis vervoerd om rontgenfoto's te laten maken. Ondertussen is de vader van het meisje opgetrommeld en ook naar het ziekenhuis gestuurd. Daar aangekomen wordt hij met zijn dochter en de rontgenfoto's in de taxi naar het volgende ziekenhuis gestuurd om het armpje in het gips te laten zetten. Voor ons totaal onbegrijpelijk, maar de vader kiest ervoor om niet naar het volgende ziekenhuis te gaan. Hij neemt zijn dochter (5 jaar oud) naar de lokale medicijnman die concludeert dat het armpje niet gebroken is, maar dat de spier opgerekt is. Heeft hij dan niet naar de foto's gekeken.....

Zodra Sarah geïnformeerd wordt over deze keuze van de vader, wordt de vader om opheldering gevraagd. Na lang praten wordt de vader overgehaald om de volgende dag toch met zijn dochter naar het ziekenhuis te gaan. Sarah en Sander zullen met hen meegaan om er zeker van te zijn dat de dochter de behandeling krijgt die zij nodig heeft. Voor ons is de actie van de vader onbegrijpelijk. Iedereen wil toch de beste zorg voor zijn kinderen? Maar wat als kinderen (en helemaal dochters) niet belangrijk voor je zijn? En wat als je meer geloof hebt in de medicijnman die je al 30 jaar vertrouwd, dan in die nieuwerwetse, vreemde grote gebouwen waar ze ook zeggen zorg te verlenen? En wat als die zorg ook nog eens heel duur voor hen is? Is de actie van de vader dan zo onbegrijpelijk? Natuurlijk is zijn handelen onbegrijpelijk gezien vanuit onze denkwijze en levenstandaard, maar kunnen wij onszelf nog in zijn situatie voorstellen? Ik denk het niet. Genoeg stof om over na te denken in ieder geval.

PS: (noot van Yola) als jullie het verhaal hiervoor lezen van Niek dan weten jullie hoe het afgelopen is...

De laatste dag door Niek

Zaterdag 20 augustus 2011

Voor de laatste keer worden we wakker in Ngoma. Het is vroeg, maar geen idee hoe voeg. Langzaam wordt iedereen wakker om aan het ontbijt te beginnen en de spullen in te pakken voor zover dat nog niet gebeurd is. Terwijl we langzaam op gang komen, wordt er alweer gesproken over het meisje dat haar pols gebroken heeft. Zal de vader die deels afhankelijk is van ons, zijn afspraak nakomen en naar het guesthouse komen?

Tijd voor het ontbijt. Naast de gebruikelijke koffie en Spaanse omeletten krijgen we een verassing van de lieve zorgzame dames: een meloen, ananas en papaja vol met een cocktail van sap van deze 3 vruchten. Heerlijk! Het is wederom een heerlijk ontbijt.

Daar is ‘ie! De vader en het meisje die naar het ziekenhuis moet. Het wachten is op Sander en Sarah, die haar meenemen. Eenmaal aangekomen wordt er hevig gediscussieerd met de vader, maar ook afscheid genomen van de zorgzame dames.

Tijd om te gaan. Sander en Sarah naar het ziekenhuis, wij naar de Entebbe Zoo. Eenmaal onderweg droomt iedereen heerlijk weg om nog even de laatste indrukken op te vangen. Ineens een hoop geschreeuw! De overvolle kofferbak vliegt open en vrijwel alle bagage valt midden op een drukke weg. Gevolg: een korte break en bedelende Ugandezen.

Na een lange zit komen we aan op de evenaar bij een lunchtentje en souvenirshops. Tijd om te shoppen en te eten. Hier komen we Sander en Sarah tegen met het bericht dat het meisje in het gips zit. Haar pols zal genezen en niet voor de rest van haar leven krom groeien. Dat zijn de betere berichten!

We vervolgen de weg naar Entebbe met files, chaos, omwegen en het bericht dat we de Zoo niet meer gaan halen. Jammer! Door naar Goretti's, een pizzatentje aan het Victoriameer. We weten alleen niet waar het is. Na bellen, vragen en zoeken vinden we het en kunnen we genieten van een van de laatste Ugandeese drankjes. Tijdens het eten komt wederom het meisje ter sprake. Ze blijkt Jamila te heten. We komen tot de conclusie dat het uiteraard erg vervelend is wat er gebeurd is, maar voor ons ook erg goed. Deze onverwachte gebeurtenis zorgt voor een extra eye-opener: mede hierom is een ziekenhuis noodzakelijk in Ngoma.

Er wordt nog even over elkaar gesproken. Wat vonden we van de groep? Kort na mijn start bij Procore moest ik besluiten of ik mee wilde. Ondanks dat ik toen weinig collega's kende, heb ik er zeker geen spijt van. Integendeel! Wat een fijne club.

We ontvangen nog enkele cadeau's van Sander en Sarah, Erg mooi!

Na het eten rijden we naar het vliegveld. Inchecken, drankje, boarden en op naar Nederland. Het is weer tijd voor een film, dutje of praatje met mede-Procorianen.Wat een week, had het niet willen missen.

Een fantastisch beeld van het tussenresultaat

Weblog Donderdag: De kliniek gaat draaien en is hard nodig

Donderdag was weer een leuke en leerzame dag. Uganda is een bijzonder land. Prachtige natuur, hele vredelievende mensen maar basis voorzieningen en gereedschappen ontbreken gewoon. Een simpele emmer op de bouwplaats is niet voorhanden. Gewerkt wordt met een opengeknipte, kapotte jerrycan. Hamers zijn er precies genoeg dus te weinig voor ons. En alles wordt gehesen met een touwtje. Kozijnen plaatsen is ook leuk. Eerst worden de muren gemetseld. Het gat voor het kozijn wordt gespaard, maar niet helemaal in de juiste maat. Dan komen de kozijnen en wordt er nog even snel een stukje bijgehakt. De kozijnankers worden met veel geweld in de muur gehakt en dan met een flinke klodder cement vastgezet. Hiermee komt het hele kozijn onder te zitten en wordt de muur weer verzwakt. Het is erg lastig hierop invloed uit te oefenen. Mensen uit Uganda zijn gewoon niet gewend vooruit te denken en iets grondig voor te bereiden. Ik prijs me gelukkig dat ik in een land ben geboren waar van jongs af aan hersens worden getraind en gevuld met kennis. Het is gewoon niet voor te stellen als het van jongs af aan niet is gebeurd. De mensen zijn hier zeker niet dom maar doen domme dingen door onvoldoende opleiding en training.

Dat is tevens de pijler van het mooie werk wat Sarah hier doet. Lesgeven en kinderen kennis geven omdat niemand hun dat kan afnemen en zorgen voor basis gezondheidsvoorzieningen.

Intussen vordert de kliniek gestaag en kunnen we dagelijks meemaken dat deze hard nodig is. We hebben kunnen vaststellen dat het ingezamelde geld ook voor 100 % besteed wordt aan de kliniek.

De ontwikkeling is in goede handen bij Sarah en Sander. Waar we ons als team wel zorgen om maakten was de exploitatie van het geheel. Ook dat hebben we vandaag kunnen oplossen door een intensief gesprek met dokter Katwire tijdens een heerlijke BBQ op een mooie locatie. Dokter Katwire gaat vanuit zijn hospitaal in Kyotera de supervisie houden op onze kliniek. Een bijzonder mens met veel humor. Hiermee zijn we erg blij. Voor het goed runnen van de kliniek is een 'clinical supervisor' , een 'midwive' (vroedvrouw, grappig woord he), een 'laboratory employee' en een 'nurse' noodzakelijk. Sarah gaat samen met dokter Katwire nu deze mensen huren. Dat kost geld waar tot nu toe geen inkomsten tegenover staan. Daarom hebben wij afgesproken dat we als Stichting Procore Planet de komende twee jaar borg staan voor de exploitatie en deze financieel aanvullen waar nodig, zodat Sarah en Sander voldoende tijd hebben de kliniek 'sustainable' te maken, waar door Dr. Katwire op wordt aangedrongen. Dat sluit mooi aan op onze fylosofie dat uiteindelijk de lokale bevolking zelfsupporting moet worden door empowerment. We hebben vandaag dus duidelijke kunnen vaststellen en geloven erin dat we vanaf Oktober kunnen rekenen op een draaiende kliniek die vele onnodige slachtoffers kan voorkomen. De dankbaarheid van de lokale mensen en Sarah en Sander is enorm, iedere euro is hier zijn geld dubbel en dwars waard.

Groeten vanuit Uganda, Michel de Haan

Weblog Woensdag: Pannenbier. of toch niet.? (part II)

Na alle teleurstellingen van de voorgaande dag, het omvallen van de dakspanten en de dood van een jongetje, start deze dag niet zoals gebruikelijk met een ontspannen ontbijt en de opvolgende wandeling naar de bouwplaats. Niet alleen voor de Procorianen was het een vroege morgen, ook voor het personeel dat voor zonsopgang opstond om ons te voorzien van een ontbijt was het vroeg. Waarom? Deze morgen gaan we lesgeven aan de lokale kinderen op de Jjaja Banga Primary School. Om 08:00 uur werden we fris en fruitig verwacht voor de klas. Het schoolsysteem kent hier 5 klassen, P1, P2, P3, P4 en P5. In tweetallen waren de lessen de avond ervoor reeds voorbereid, nouja. een uitzondering daar gelaten. Bonnika, Emile en Niek nemen de kleinere kinderen (P1+P2) onder hun hoede, Marit en Richard P3 en Ruud en Daphne P4+P5. Lesmaterialen waren op leeftijden en kennisniveau afgestemd. 08:00 sharp, zoals het ons Procorianen betaamd, stonden wij verbaasd voor een leeg leslokaal. De teleurstelling was merkbaar. Na ongeduldig wachten en het nodige onbegrip kwamen er enkele studenten binnen hobbelen. Vermoedelijk doordat het regenseizoen begonnen was werden de kinderen thuis gehouden door de ouders voor het bewerken van het land. Het tegendeel bleek waar, tegen 10'en kwam het meerendeel van de studenten aanzetten. Uiteindelijk rond 10:00 uur starten de lessen, gezien de kleine opkomst in de hogere klassen zijn P3 t/m P5 samengevoegd. De kinderen waren leergierig en reuze onder de indruk van ons ' Mzungu's'. Bij de koffiebreak vertelde Sarah ons dat ze zich vergist had in de tijd en de studenten verteld te hebben dat de lessen om 10:00 zouden aanvangen. De twee uur wachten zijn goed besteed met het spelen van voetbal met de binnendruppelende studenten.

Tijdens het lesavontuur zijn Michel en Sarah erop uitgegaan per tandem. De heuvelige omgeving en de kwalitatief hoogwaardige zandweggetjes lenen zich hier zoals je begrijpt uitstekend voor. Doel van dit onderonsje was meer gevoel krijgen bij Sarah's beweegredenen. Een mooie kijk op het leven, daar ontbreekt het Sarah niet aan. Al fietsend vertelde Sarah dat de manier van leven totaal afwijkt van hoe wij dat in Europa zijn gewend. Mensen leven van dag tot dag, efficiëntie kent men niet en het treffen van voorbereidingen. is dat nodig dan?! Zwangerschap en hygiëne gaan hier niet samen. De pitstop bij de vroedvrouw van het dorp liet zien dat de lokale moeders bevallen in een donker hutje, kennis en apparatuur is niet voorhanden. Des te meer een bevestiging voor de noodzaak van het bouwen van een Health Clinic. De dankbaarheid van de bewoners is dan ook groot, zelfs de vroedvrouw welke haar werk wordt ontnomen is ons erkentelijk. Bij het vervolgen van de tocht werd duidelijk dat geboortebeperking in Oeganda een groot probleem wordt. De traditionele middelen blijken niet bruikbaar in donker Afrika. De gezinnen tellen gemiddeld 7 kinderen. Sarah heeft een nobel streven en daarmee een enorm draagvlak in de omgeving, dit maakt haar geestelijk moeder van Jjaja Bbanga.

Tijdens de ochtend vol educatie werd door de lokale aannemer weer vrolijk verder gebouwd. Na de domper van de voorgaande dag werd voorzichtig weer begonnen met de wederopbouw van het dak en het plaatsen van kozijnen. Rond het middaguur was het eerste dakspant weer hersteld en rechtop geplaatst op het dak, gelukkig ditmaal redelijk gestabiliseerd.

Na de lunch is er in het gezelschap van Sarah een wandeling door de omgeving gemaakt. Dichter bij de bevolking kun je haast niet komen. De verhalen van Sarah, de omgeving en het contact met lokale mensen maakt deze reis des te bijzonderder. Aangekomen bij een rots was er een prachtig uitzicht op het Jjaja Bbanga Center, de school en de in aanbouw zijnde Health Clinic werden in rust bewonderd. Naast genieten van het uitzicht kun je op deze plek de toekomst laten voorspellen op het gebied van geluk en kinderen. Een oude dorpsman heeft deze kennis in pacht. Niet na uitkomst van de voorspelling vergeten terug te gaan is het devies, anders zal het tij zich keren.

Bij terugkomst in de Jjaja Banga Guesthouse werd er onder de rook van een kampvuur een muziek- en dansles verzorgd. Heupjes schudden blijkt een hele kunst net als het aanhouden van ritme. De avond werd afgesloten met een bijzonder diner, verse tilapia vis! Werkelijk een feestmaal! Afgepeigerd maar tevreden werd deze dag voor de eerste keer relatief vroeg afgesloten.

Groeten uit Oeganda van ons allen!

Daphne

Dinsdag: pannenbier.of toch niet.? Part 1

Vanochtend werden we gewekt door de lieve dames die ons verzorgen en getrakteerd op een heerlijk ontbijtje met een Spaanse omelet. De meeste van ons hadden een goede en rustige nacht achter de rug, alleen Ruud was op weg naar het toilet in een steengevecht geraakt met wat wilde honden. Na het ontbijt wandelden we rustig (tempo Uganda) richting het terrein van de kliniek en school. Tijdens de wandeling kwamen we een Ugandeze cowboy tegen met zijn kudde koeien over de weg, een mooi gezicht! Ook bekeken we de mooie vegetatie langs de weg, we zagen vele bananen planten, een boom met grote vruchten die Jack-fruits (speciaal voor Yvette) heten, mango bomen, koffie planten, papaya bomen en nog vele andere tropische bomen en planten. De avond tevoren waren we getrakteerd op de eerste enorme hoosbui van het regenseizoen, vanaf nu regent het iedere dag om 15.30 uur (tot.?). De regen had de weg veranderd in een mooie rivier, waarvan de sporen nog goed te zien waren de volgende ochtend. We moesten dan ook tot ons knieën waden door een achtergebleven plas om bij het terrein aan te komen.

Deze ochtend helpen de Procore vrouwen (Daphne, Marit, Bonnika) de Ugandeze vrouwen van het dorp met werken in de moestuin van de school. De mannen hadden vandaag een fysieke uitdaging aan het op het dak tillen van de mega zware massief tropisch mahonie hardhouten dakspanten van 23 meter lang. Weer eens wat anders dan een dagje achter de laptop.De spierpijn van gisteren van het stenen gooien zat nog in onze armen, dus deze moesten we eerst even losschudden. In de moestuin hakken de vrouwen eerst gaten in de klei waarna ze gras en maïs plantten. Na wat instructies zijn we volleerde tuiniersters, de plannen voor de moestuin in Nieuw-Vennep zijn dan ook al gemaakt! De mannen hebben het zwaar en kunnen nu eens aan elkaar tonen wie fysiek de sterkte is, weer eens wat anders dan de competitie wie mondeling de sterkste is. Dit werk vergde enorm goede balans van onze Procore mannen als team, iets waar deze week sowieso enorm goed aan gewerkt wordt! Het doel vandaag van de bouw is om het framewerk van het dak gereed te hebben, dus vanmiddag: pannenbier!

Tijdens de koffiebreak kregen we heerlijke bananen pancakes en een soort oliebollen voorgeschoteld van Prossy, de lieve assistente van Sarah die de hele dag de heerlijkste dingen voor ons maakt tezamen met de andere vrouwen. Na de koffie pauze (lekker een half uurtje zitten..) waren de vrouwen al klaar met tuinieren, het werk voor de hele dag was gedaan in 1,5 uur.dus gingen we verder met werken op de bouw. De mannen hadden even een break van het sjouwen, de spanten moesten op het dak in elkaar gezet worden, dus gingen we allemaal aan de slag met het verwijderen van spijkers uit hout (wat overal op de bouw rondslingert), voegen van de stenen (daar hebben ze hier een hilarische manier voor.gewoon cement op je troffel en smijten maar.) en het repareren van de schommel van de kinderen. Het gebrek aan gereedschap levert soms nog wat frustratie op bij ons (aanpakkende) Nederlanders. Er werd dan ook nog net geen ruzie gemaakt om troffels en hamers. Ook kopen ze hier geen spijkers, maar hergebruiken ze de reeds gebruikte weer opnieuw (lekker duurzaam!). De hulpjes van de bouwvakkers hebben dan ook als taak om alle kromme spijkers weer recht te slaan waarbij wij ze assisteren.

Er was wat materiaal nodig om de schommel te kunnen repareren en wat meer gereedschap is ook niet gek dus gingen de vrouwen even shoppen in de dichtstbijzijnde stad, Kyotera. De Belgische stagiaire Lieve, die onderzoek doet naar de energie behoefte en mogelijke manieren van opwekken van energie in het dorp, vergezelde ons ook omdat haar tolk niet was komen opdagen vandaag (en gisteren.en morgen.). Onderweg toonde onze chauffeur William ons nog meer inheemse planten, zo zagen we naast de vegetatie van de ochtend nog avocado bomen, bomen waarvan men de bast gebruikt om dekens te maken, bomen waarvan men manden en matten maakt en eucalyptus bomen. Daarnaast leerden we dat er vier soorten bananen zijn in de streek: bananen om te eten, bananen om te persen (waar men bananen likeur van maakt), bananen om te bakken en oneetbare bananen.

In de stad zijn we op zoek gegaan naar winkels om beitels, hamers en schommel haken te kopen. William liet ons de hele stad zien, waaronder zijn gezin met drie dochters, wij waren een ware bezienswaardigheid als vier mzungu vrouwen op stap met een Ugandeze chauffeur. De juiste winkels bleken moeilijk te vinden, hamers verkochten ze maar de overige benodigdheden helaas niet. Het doel van het bezoek aan de stad was ook om de dokter die de toekomstige health clinic gaat leiden op te halen voor een bezoekje aan de in aanbouw zijnde kliniek en een gesprek over de benodigde middelen. Dokter Katwiri runt reeds een health clinic type vier in Kyotera en gaat de clinic in Ngoma daaraan toevoegen. Bij de bestaande health clinic van de dokter zagen we de moeilijke kant van Afrika: mensen met HIV en Aids en het verdriet van de familie van een 9 jarige jongen die overleed omdat hij door een Boda Boda (taxi brommertje die hier overal over straat scheuren). Moeilijk, maar de harde en dagelijkse kant van het leven alhier.

Terug bij de bouwplaats stond inmiddels één van de drie driehoekige dakframes overeind! Een prestatie, het hoogste punt van de bouw is bereikt, vanavond bij het diner dus een pannenbiertje! De Procore mannen hielpen de Ugandeze mannen met de andere twee frames overeind te zetten van onderaf door te duwen met lange stokken. De Ugandezen stonden met vijf man (op slippers) bovenop de muren om de frames overeind te duwen, een ontzettend zwaar karwei. Het derde frame was niet geheel op de juiste plek omhoog gezet dus moest het een meter opschuiven terwijl het reeds overeind stond. Dit deden de Ugandezen die bovenop de muren stonden. Echter ging dit helemaal mis, het gewicht kantelde over het middelpunt heen en de mannen hielden het frame niet. Gevolg: het frame stortte neer op de twee reeds overeind staande frames en alles stortte met een enorme klap neer bovenop de muren..één van de mannen sprong op drie meter hoogte van het ene op het andere muurtje waardoor hij niet onder het enorm zware frame geplet werd, slechts zijn voet werd geraakt. En wij? we stonden erbij en keken ernaar...een enorm frustrerend gevoel omdat we de hele dag al veel (voor ons) onbegrijpelijke acties hadden gezien. Het voelt (zeker gezien ons werk) erg machteloos dat wij de manier van werken niet kunnen beïnvloeden terwijl we wel de kennis hebben en het aan zien komen dat het misgaat. Wonder boven wonder maar erg gelukkig dat er niemand ernstig gewond is geraakt. Nadat we enigszins van de schrik bekomen waren dropen we teleurgesteld en ietwat gefrustreerd af richting ons guesthouse..toch geen pannenbier vanavond.

De gebeurtenissen van deze dag leverden tijdens en na het eten erg fijne en goede gesprekken op waarbij we onszelf van een andere (kwetsbare) kant lieten zien. Eens te meer bleek wat een bijzonder fijn bedrijf Procore is en wat een geweldig mooi eerste Uganda team we hebben. De teamspirit is erg hoog, de gebeurtenissen, gesprekken en bijzondere ervaring hier zullen ons nog lang binden en bijblijven. Na het (stiekem toch maar gedronken) biertje spoelden enkele van ons zich nog even af onder de open lucht douche in het donker onder de bananenbladeren, een heel bijzondere ervaring en gingen we heerlijk vroeg slapen, morgen om 6 uur op voor de schoolles, de kinderen zitten om 8 uur klaar.

Veel groeten van ons allemaal.
Bonnika